قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما تُغْنِي الْآياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ (یونس: ۱۰۱)

بگو: «بنگريد كه در آسمانها و زمين چيست؟» و[لى‌] نشانه‌ها و هشدارها، گروهى را كه ايمان نمى‌آورند سود نمى‌بخشد.

خلاصه:

همه مخلوقات در آسمانها و زمین آیات خدا هستند و انسان را به ایمان دعوت می‌کنند ولی کفار از این آیات و انذارها نفعی نمی‌برند.

متن تفسیر:

نظر كنيد بدانچه در آسمانها و زمين است از مخلوقات مختلف و گوناگونى كه هر يك آيتى از آيات خدا است، و به ايمان دعوت مى‏ كند. و ظاهر اينكه فرمود: “وَ ما تُغْنِي الْآياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ” اين است كه حرف “ما” در آن استفهامى باشد و اين جمله به انگيزه انكار و اظهار تاسف آورده شده باشد، نظير اين گفتار يك طبيب به بيمار غير قابل علاجش كه “من مرگ را به چه چيز معالجه كنم”. جمله مورد بحث نيز مى‏ فرمايد: اى پيامبر! ما به تو دستور داديم آنان را با اين پيام ما: “قُلِ انْظُرُوا ما ذا فِي السَّماواتِ … “انذار كنى و بترسانى، اما انذارها و يا آيات چه تاثيرى در آنان دارد، با اينكه ايمان ندارند و ايمان نمى‏ آورند، (يعنى با اينكه تصميم جدى دارند بر اينكه ايمان نياورند) و اين عزمشان به خاطر مهرى است كه بر دلهايشان زده شده. چه بسا مفسرينى كه گفته‏ اند: حرف “ما” استفهامى نيست، بلكه نافيه است، (آيه مى ‏خواهد بفرمايد: آيات و انذارها در مردمى كه ايمان ندارند تاثيرى نمى‏ گذارد).[۱]

[۱]. ترجمه الميزان، جلد ‏۱۰، صفحه ۱۸۹